Objawy zespołu Heerfordta

Bardzo często współistnieje z sarkoidozą, dlatego zaleca się profilaktyczne badanie poziomu enzymu konwertującego angiotensynę. Etiologia choroby jest nieznana. Uznaje się ją za chorobę interdyscyplinarną, okulistyczno – neurologiczną. Dodatkowo podczas choroby występuje gorączka.

Gorączka

Gorączka jest jedną z  naturalnych  form obronnych ustroju przed czynnikami wywołującymi stany zapalne.

Zapalenie ślinianek przyuszniczych

Jednym z głównych objawów przy Zespole Heerfordta jest zapalenie ślinianek przyuszniczych. Każdego dnia ślinianki zdrowego dorosłego człowieka produkują 1-2 litry śliny. Wyróżnia się trzy pary dużych ślinianek. Największe z nich to ślinianki przyuszne znajdujące się przed małżowiną uszną w dole zażuchwowym. Leżą one na mięśniu – żwaczu – sięgając aż do łuku jarzmowego.

Przewody śliniankowe tego rodzaju ślinianek odprowadzają ślinę surowiczą do przedsionka jamy ustnej. Ślinianki podjęzykowe znajdują się na dnie jamy ustnej pod językiem, natomiast podżuchwowe w trójkącie podżuchwowym. Oprócz ślinianek dużych istnieje również wiele małych gruczołów ślinowych umiejscowionych w błonie śluzowej jamy ustnej oraz na nasadzie i trzonie języka. W zapaleniu ślinianek, zwłaszcza bakteryjnym, występuje powiększenie narządu. Ujście przewodu do jamy ustnej jest obrzękłe lub zaczerwienione,a okolice jamy ustnej i gardła mocno obolałe. Mogą powstawać ropnie. Chora ślinianka jest bolesna oraz wydziela mniej śliny.

Porażenie nerwu twarzowego

Nerw twarzowy  jest to VII nerw czaszkowy wchodzący w skład obwodowego układu nerwowego. Jest nerwem drugiego łuku skrzelowego. Nerw ma charakter mieszany, ale przeważają w nim włókna ruchowe. Zawiera także włókna czuciowe, i przywspółczulne – wydzielnicze (autonomiczne). Objawami występującymi podczas porażenia nerwu są opadanie kącika ust, gromadzenie jedzenia miedzy dziąsłami a policzkiem, utrata czucia głębokiego z obszaru twarzy, utrata zdolności gwizdania, mrugania, zamykania oka, marszczenia czoła, dmuchania, szczerzenia zębów oraz upośledzenie łzawienia.

Zapalenie tęczówki i ciała rzęskowego

Kolejna dolegliwość występująca przy Zespole Heerfordta to zapalenie ostre tęczówki i ciała rzęskowego. Zapalenie to charakteryzuje silny, tępy ból umiejscowiony w głębi oka (nasilający się wieczorem i w nocy), łzawienie, światłowstręt, zamglone widzenie, sinoczerwone oko, zmiana barwy tęczówek z niebieskich na zielonkawe, wąska źrenica, obniżenie ostrości wzroku.

Zapalenie rogówki

Rogówka jest przezroczystą strukturą oka pokrywającą tęczówkę. Pełni nie tylko funkcję ochronną głębiej położonych elementów, ale sama ma silne zdolności skupiające promienie świetlne- silniejsze niż soczewka. Zapalenie rogówki charakteryzuje się silnym bólem oka, a także pogorszeniem widzenia. Pogorszenie wzroku objawia się przede wszystkim zmniejszeniem się ostrości obrazu i jego rozmyciem się. Dolegliwościom bólowym towarzyszy także światłowstręt, obfite przekrwienie oka i nasilone łzawienie.

Jednoczesne występowanie kilku z przytoczonych objawów jest podstawą do podejrzewania występowania Zespołu Heerfordta. W razie dolegliwości należy bezzwłocznie skontaktować się z lekarzem, który zadecyduje o profilaktyce leczenia.

Autor:

Agata Rutkowska

Zobacz również opis choroby: Zespół Heerfordta